Krzywa grzewcza – korelacja temperatur [materiał partnera]

Krzywa grzewcza a potrzeba regulacji temperatury

Regulacja temperatury źródła ciepła jest jednym z podstawowych zagadnień ogrzewnictwa i ciepłownictwa. Wynika bezpośrednio z dążenia do uzyskania jak najlepszego komfortu cieplnego w ogrzewanych obiektach przy równoczesnej optymalizacji kosztów tego procesu. Wymóg dostosowywania chwilowej temperatury zasilania instalacji do aktualnych warunków atmosferycznych jest niemalże oczywisty. Rezygnacja z uwzględnienia tej kwestii prowadziłaby nieuchronnie do niedogrzania albo do przegrzania pomieszczeń.

Krzywa grzewcza palacza

Zagadnienie krzywej było obecne w praktyce grzewczej już na długo przed zdefiniowaniem i nadaniem mu obecnej nazwy. Chociażby przy wykorzystywaniu indywidualnych źródeł ciepła takich jak pokojowe piece kaflowe stosowana była zależność czasu utrzymywania w palenisku ognia oraz ilości spalanego opału od warunków atmosferycznych. W kotłowniach zasilających w ciepło większe obiekty podstawą pracy palacza była specjalna tabela, która wskazywała jaka temperatura winna być przez niego utrzymywana na wyjściu z kotła przy danej temperaturze zewnętrznej. Dlatego nieodzownym atrybutem każdej takiej kotłowni był termometr zamontowany na zewnętrznej ścianie budynku.

Sprawdź też: https://ekohub.pl/

Krzywa grzewcza a tabela temperatur

Bardziej zaawansowany pierwowzór krzywej grzewczej stosowany był w przedsiębiorstwach ciepłowniczych. Posługując się sformalizowaną „tabelą temperatur” raz lub dwa razy w ciągu każdej doby sezonu grzewczego dyspozytor sieci ciepłowniczej określał jedyną słuszną temperaturę zasilania. Źródła ciepła zobowiązane były do jej ścisłego utrzymywania, a sama tabela oprócz temperatury zasilania wskazywała jeszcze wymaganą temperaturę wody powrotnej. Jej wartość była w centrum zainteresowań przedsiębiorstw ciepłowniczych, ponieważ świadczyła o poprawności wykorzystania dostarczanego ciepła przez ogrzewane obiekty i podlegała cyklicznej kontroli urzędowej.

Charakterystyka krzywej grzewczej

Krzywa grzewcza określa, jak źródło ciepła ma podgrzewać medium zasilające instalację grzewczą przy chwilowej temperaturze atmosferycznej. Z tego też względu jest utożsamiana z „regulacją pogodową”. Niewątpliwie najbardziej funkcjonalną formą zobrazowania krzywej grzewczej jest graficzny wykres dwóch współrzędnych, gdzie na osi pionowej odkłada się wartości temperatury zasilania, a na poziomej temperaturę atmosferyczną. Taka współzależność prowadzi do relacji – im bardziej srogie warunki panują za oknem, tym więcej ciepła jest dostarczane do obiektu. Krzywa grzewcza [https://ekohub.pl/krzywa-grzewcza] ukazuje przebieg tego cyklu, a w przypadku sterowania przez procesor, obrazuje algorytm jego oprogramowania. Im większy jest kąt nachylenia wykresu do osi poziomej, tym więcej ciepła jest dostarczane do obiektu. Krzywa grzewcza może być indywidualnie korygowana dla zapewnienia optymalizacji procesu ogrzewania. Podstawowe parametry zmiany to przesuniecie oraz nachylenie krzywej.

Krzywa grzewcza w różnych instalacjach

Uwzględniając różnorodność instalacji grzewczych, należy wskazać, że wymagają one odmiennych krzywych grzewczych. Temperatura medium kierowanego np. do ogrzewania podłogowego winna być relatywnie niższa niż w przypadku grzejników przyściennych. Wynika to z uwarunkowań ludzkiego organizmu i jego zdolności do akceptacji sposobu zaopatrzenia w ciepło użytkowanych pomieszczeń. Kwestię tę należy uwzględniać już na etapie doboru najwłaściwszego źródła ciepła do zasilania konkretnego typu instalacji odbiorczej. W przypadku gazowych kotłów grzewczych najwłaściwszym wyborem dla instalacji podłogowej będzie np. niskotemperaturowy kocioł kondensacyjny. Warto pamiętać, że właściwe wybory generują długotrwałe konsekwencje w kwestii satysfakcji z zastosowanego źródła ciepła  i instalacji grzewczej.